Ben boyle dusununce mantikli bakacak olsam hayata devam etmem gerekdiyini,kimse icin olunmediyini,hayatin devam eydiyini,benimde önume bakmam gerekdiyini dusunurdum ve yapardim.Ama duyqularim tam aksini soylerdi.Sabrla baklememi,illa bir gun gercek olacaqi umuduyla yasardim,kavusamasan bile icinde onunla yasamak bile mutluluk verirdi.Acikcasi boyle bir durumda hangisiyle karar verirdim bilemiyorum.Allah hic kimseyi boyle kararlar vermek zorunda birakmaz umarim.Her kesin kalbi ile aklindaki ayni olur hep.