Öyle yalnızdı şair.
Konusacak bir dost,
Ve elinden tutacak anıları hatırlattı bi an.
Duraksadı,
gözlerinin önünden güzel günleri su serpercesine geçti bi an.
Hıncı geçmemişti besbelli
Gözlerini kapatip tekrar açınca
Yine kapatti usulca.
Gözyaşlarını hafifçe sildi,
Matemi tebessümler belirledi, dudağının masum gülüşünde.
Yalnızdı şair besbelli,
Mutlu olamazdı,
Çünkü o başkaydı ...
Yine ağladı bi an
Saatler on ikiyi geçmişti.
Bir özürle affedilecegini zanneti.
Ama nafile,
Biliyordu ve usulca susuyordu,
Cunku tum komplolar ona kurulmuştu bir an.
Evet
Şair susuyordu
Durmadan yalnızlığını dinliyordu.
saat bire varmıştı.
Gözlerini açtığında telefona bakıp
Ondan bi mesaj bekliyordu, affedilircesine.
Evet
sair susuyordu.
Çünkü onu seviyordu...
(İRFAN AKINCI )
